روزي شه شاهان ما                             در يك نيايش با خدا

گفتا به پاس كار من                               انديشه ي پر بار من

روزي  مرا فرصت بده                               رو ح مرا مهلت بده

تا بنگرم خاك وطن                                  آن سرزمين پاك من 

گفتا خدا به شاه ما                                 ره بر تو بادا هر كجا

كردي جهان را شادمان                             اينك تو و اين هم  جهان

كوروش اهورا را ستود                               جز شوق پارس در او نبود

با يك فرشته شادمان                               آمد به سوي اين جهان         

ناگه كه او آهي كشيد                               جز آب و نم  چيزي نديد 

گفتا چرا خا ك تنم                                    اينگونه گشته غرق نم

ويراني خاكم زچيست                                فرشته هم آرام گريست

كوروش به او گفتا مرا                                 با خود ببرتا هر كجا

تا بنگرم  پورنان من                                      هستند نگهدار وطن

با يك نظربرشهر خود                                كوروش كمي افسرده شد

جز مهدي وعبدالوحيد                                عباس و سجاد و سعيد

نامي ز پوران نشنيد                                   آهي ز دل آنجا كشيد

گفتا كه اين گويش زچيست                         عباس و عبدالله كيست

فرشته بنشست و گريست                          گفتا كه اينها عربيست 

بعد از تو اي شاه جهان                                ايران به دست تازيان

ويران و يكصد پاره شد                                 نسل توهم آواره ش

گوروش برآشفت و شكست                       كه نسل من آواره گشت

قومي به ما ها چيره شد                            افكار انسان تيره شد

پس شاه شاهان را چه شد                         آن سرفرازان را چه شد

اينك تو بر من كن روا                                    تصوير ايران مرا

كوروش كه تا آن را بديد                                ناگه زدل آهي كشيد

گفتا كه اين خاك من است                        اين نقش ايران من است

پس شرق و غرب آن چه شد                     آن هند وآن يونان چه شد

اينك مرا با خود ببر                                   به سرزمين هاي دگر

تا بنگرم همچو قديم                                  فخرو شكوه عالميم

كوروش در آفاقي دگر                                 با خرقه پوشي رهگذر

گفتا كه من هم دم به دم                            از خاك ايران آمدم

آن رهگذر گفتا جوان                                    تويي تروريست جهان

كوروش زدل آشفته شد                               از اين ولايت خسته شد

گفتا كه اي دادار من                                   اين نيست آن خاك وطن

خسته ام و بي همسفر                                 مرا از اين دنيا ببر